ต้องบอกก่อนเลยว่าหนังเรื่องนี้มี บรรจง ปิสัญธนะกูล (พี่โต้ง) เป็นผู้กำกับและ NaHong-jin เป็นคนเขียนเนือ้เรื่อง ทั้งสองได้ร่วมมือกันทำหนังเรื่อง ร่างทรง เป็นภาพยนตร์ไทยแนวสยองขวัญ-ระทึกขวัญ ในหนังเรื่องนี้จะบอกเล่าถึงเรื่องราวการถ่ายทำแนว Mockumentary(จำลองการถ่ายสารคดี)ติดตามชีวิตครอบครัวหนึ่งในภาคอีสาน ในเรื่องนี้จะเล่าถึงตำนาน ความเชื่อร่างทรงของย่าบาหยัน โดยหนังจะเล่าเรื่องเเบบ slow-Burn(การเล่าเรื่องอย่างช้าๆ)เพราะต้องการให้เราซึมซับกับบรรยากาศของหนัง ความกลัว หรือให้ได้คิดตามหนัง
[เรื่องย่อ]
ในครอบครัวนี้มีการสืบเชื้อสายร่างทรงคือ ‘ย่าบาหยัน’ ซึ่งได้รับการถ่ายทอกจากรุ่นสู่รุ่น ซึ่งเชื่อกันว่าย่าบาหยันจะเลือกแต่ร่างของผู้หญิง เพื่อสืบทอดทายาท โดยมีป้านิ่ม เป็นผู้สืบทอดสายเลือดร่างทรงคนปัจจุบัน ป้านิ่มได้สังเกตอาการแปลกๆของมิ้งหลานสาวคนเดียวของตระกูลที่คาดว่าน่าจะถูกรับเลือกให้เป็นทายาทร่างทรงคนต่อไป แต่มิ้งกลับมีอาการน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆจนคนในบ้านเริ่มสงสัยกันว่าสิ่งที่เข้ามาอยู่ในตัวมิ้งอาจไม่ใช่ย่าบาหยันอย่างที่ทุกคนคิด
[ตัวละครหลัก]
>นริลญา กุลมงพลเพชร รับบท มิ้ง
>สวนีย์ อุทุมมา รับบท นิ่ม น้าของมิ้ง
>ศิราณี ญาณกิตติกานต์ รับบท น้อย แม่ของมิ้ง
>ยะสะกะ ไชยสร รับบท มานิต ลุงของมิ้ง
>อรุณี วัฒฐานะ รับบท แป้ง ภรรยาของมานิต
>ธนัชพร บุญแสง รับบท ลิซ่า เพื่อนของมิ้ง
>ปูน มิตรภักดี รับบท แม็ค พี่ชายของมิ้ง
>ประพฤติธรรม คุ้มชาติ รับบท วิโรจน์ พ่อของมิ้ง
เนื้อหาตรงนี้อาจมีเนื้อหาสปอยบางส่วน
หนังทำออกมาได้ดีในแง่ความสมจริงเพราะหนังทำออกมาแนว Mockumentary ทำให้บรรยากาศ ดูเรียลแต่น่าจะเล่นกับปมความเชื่อได้มากกว่านี้หน่อย บางอย่างก็ดูไม่ relate หรือ makes sense แต่ความสยองให้9 เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่มีผีออกมาให้เห็นตัวเป็นๆแต่กลับทำให้เรารู้สึกขนลุกได้ตลอดทั้งเรื่อง แต่เราชอบร่างทรงอย่างนึงตรงที่ตอนสุดท้ายเหมือนเป็นการสื่อกลายๆว่า เรื่องย่าบาหยันเป็นเเค่เรื่องที่ป้านิ่มอุปทานขึ้นมาเองจนสุดท้ายกลายเป็นอุปทานหมู่กันทั้งหมู่บ้าน แต่หนังเล่นกับใจคนดี ด้วยความที่ตัวหนังถ่ายทอดออกมาให้เรารู้สึกว้าป้านิ่มคือความหวังของทุกคน มันเลยทำให้คนดูอย่างเรารู้สึกว่ามิ้งจะหายเป็นปกติเพราะมีตัวละครอย่างป้านิ่มอยู่ เหมือนเป็นตัวเเบกเลยแต่สุดท้ายความหวังของทุกคนก็ตายเฉย ตั้งเเต่วินาทีนั้นก็ทำให้รู้สึกว่าความหวังที่มิ้งจะเป็นปกติก็ค่อยๆดับลงทุกที และในส่วนของจุดที่รู้สึกว่ายังไม่ make sense เท่าไหร่คือทุกคนกลายเป็นผีหมากันหมด แอบตะหงิดตรงที่ถ้าใครขายหมูทำโรงเชือดหมูจะไม่มีผีหมูผีวัวเข้าสิงหรอ แล้วทำไมไม่ไปเข้าสิงที่ตัวคนกินบ้างล่ะ ในเมื่อถ้าไม่มีความต้องการในท้องตลาดผู้ประกอบการก็คงไม่ทำต่ออยู่แล้ว (จริงๆยังมีอีกบางจุดแต่อยากให้ทุกคนได้ลองไปดูเองมากกว่า) แต่รวมๆก็ถือว่าเป็นหนังที่น่าจดจำเรื่องนึงเพราะไม่ค่อยบ่อยนักที่ได้เห็นหนังสยองขวัญไทยทำออกมาแนวนี้
